Album Reviews:

# OGDOO
100+3 από τα καλύτερα άλμπουμ της Ελληνικής Σκηνής (2000-2020)
30. Dustbowl – Troublebound & Lonesome (On Stage Records, 2008)
O ήχος της Sun Records είναι ο αγαπημένος της αθηναϊκής μπάντας που αργότερα επέκτεινε την μουσική κατεύθυνση μένοντας πάντα στον ήχο της Αμερικής. Western & Country του '30 και του '40 αναμειγμένο με
μία γλυκιά γεύση από τα Blues του αμερικάνικου νότου και την Gospel μουσική παράδοση.

www.ogdoo.gr/erevna/thema/100-3-apo-ta-kalytera-almpoum-tis-ellinikis-skinis-2000-2020

# MIXTAPE
Top-20 Ελληνικά albums για το 2008
12. Dustbowl - Troublesound & Lonesome
(Onstage Records)
Δυστυχώς την παρέα των Dustbowl, αν και κυκλοφορούν στην πιάτσα από το 2006, δεν είχε τύχει να τους παρακολουθήσω live (κάτι που συνέβη τον Οκτώβριο), ώσπου έπεσε στα χέρια μου το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Troublesound & Lonesome" και με καθήλωσαν. Πρόκειται για μια παρέα μουσικών που έχοντας ως λάβαρό τους τον Johnny Cash και τον Woody Guthrie, ξεδιπλώνουν τις desert americana/country, rockabilly και rock ΄n΄ roll καταβολές τους, με μοναδικό στυλ και αυθεντικότητα.
Σε μια vintage αισθητική και ακούγοντας τις πρώτες πενιές από τις Fender Telecaster κιθάρες των Τelecaster Nick και DD Dynamite, τον αλά Johnnie Cash στα φωνητικά Βig George και το στιβαρότατο rhythm & section από τον The Shoeshine Boy στα ντράμς και την Lydia στο μπάσο, ταξιδεύεις νοερά στον Αμερικάνικο Νότο, εκεί όπου ξεπροβάλουν εικόνες από καουμπόηδες, ερήμους, σαλούν, μπαρουτοκαπνισμένες κάνες και σκουριασμένες ράγες τρένων. Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το "Τroublesound", το "Cold 44 Blues" και το "Ramblin' Blues" , από μια μπάντα που επιτυγχάνει μέσα στο όλο vintage τοπίο να περάσει μια σύγχρονη αντίληψη στα παιξίματά της, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι δεν αποτελείται από "κολλημένους" ροκαμπιλάδες. (A.B.)

# ATRAKTOS
“This machine kills fascists”…
Μου έφερε την Πέμπτη ο Κώστας Καπετανάκης των Frantic V κάποια cd για τον Κυριάκο Σκορδά. Πρέπει να γνωρίζετε ότι το Atraktos είναι μια μικρογραφία της παγκόσμιας κοινωνίας. Οι λίγοι (Κυριάκος) promo-πλούσιοι γίνονται promo-πλουσιότεροι και οι πολλοί (οι υπόλοιποι συντάκτες) promo-φτωχοί, γίνονται promo-φτωχότεροι! Έτσι, πριν του τα δώσω, λίγη ώρα αργότερα, «άρπαξα» από τη σακούλα το cd των Dustbowl από την Αθήνα. Θα θυμάστε ίσως μια ιστορία που είχα με το cd αυτό πριν μερικούς μήνες. Την είχα περιγράψει στο MyBlogBook #7 (πολλές παραπομπές σήμερα). Τελικά, με αυτόν τον τρόπο, ήρθα σε επαφή με αυτήν την κυκλοφορία, που είναι αλήθεια πως είχα μεγάλη περιέργεια να ακούσω. Οι Dustbowl, για τους μη γνωρίζοντες, είναι ένα πενταμελές σχήμα από την Αθήνα με μεγάλη αγάπη για την country μουσική. Στην Ελλάδα ο όρος country music είναι παρεξηγημένος. Αυτό συμβαίνει λόγω άγνοιας. Γι αυτό και οι ίδιοι το ξεκαθαρίζουν στο site τους στο My Space: “Don’t ever forget that Patriotic, Republican & Conservative New Country Music sucks and we don’t wanna be related with this stuff. In fact we hate it the most!”. Όμως, η country του Woody Guthrie, η country του ντοκιμαντέρ Harlan County της Barbara Kopple, η country του Johnny Cash, είχαν καθοριστική συμμετοχή σε μεγάλους αμερικάνικους κοινωνικούς αγώνες, αγώνες για την ισότητα, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, εναντίον της αυθαιρεσίας των κυβερνήσεων. Όπως, δηλαδή κάθε λαϊκή μουσική, κάθε μουσική που προκύπτει μέσα από τα βιώματα των δοκιμαζόμενων λαών. Αυτή, λοιπόν, την country εκπροσωπούν οι Dustbowl στον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο Troublebound & Lonesome (On Stage Records, 2008). Και το κάνουν άκρως επιτυχημένα. Δεν πρωτοτυπούν, με την έννοια ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ακούγαμε από κάποια αμερικάνικη μπάντα, αλλά η δική τους εκδοχή, έχει τσαγανό, έχει «ιδρώτα», έχει τη φλόγα ενός γκρουπ που θέλει να αποδείξει ότι η country μουσική μπορεί και να παιχτεί από μουσικούς -αλλά και να εκφράσει ανθρώπους- ενός άλλου λαού, πολύ μακριά από τον original. Διότι, όπως παγκοσμιοποιήθηκαν τα γούστα μας, οι επιλογές μας, η διασκέδασή μας, έτσι παγκοσμιοποιήθηκαν και τα προβλήματά μας. Και ο όρος Dustbowl που χρησιμοποιήθηκε στην οικονομική κρίση της δεκαετίας του 30, για τον λαό που βίωσε όλα τα προβλήματα αυτής της κρίσης, ίσως είναι ο πλέον επίκαιρος για την οικονομική ύφεση που βιώνουμε τη τρέχουσα –και όχι μόνο- δεκαετία.



# MUSIC CORNER - Ηλιας Κατσουλιερης
Έπειτα από δύο χρόνια εμφανίσεων στο κοινό των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης οι Αθηναίοι Dustbowl έρχονται με το πρώτο τους δισκογραφικό εγχείρημα.
Οι Dustbowl δημιουργήθηκαν τον Μάιο του 2006 και ο στόχος τους ήταν να καταπιαστούν με ένα μουσικό είδος που καμία άλλη μπάντα δεν είχε έως σήμερα στην ελληνική μουσική σκηνή - το Western & Country του '30 και του '40 αναμειγμένο με μία γλυκιά γεύση από τα blues του αμερικάνικου νότου και την Gospel μουσική παράδοση. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο ήχος τους έχει αρκετά να θυμίσει από τους πιο Country καλλιτέχνες της θρυλικής Sun Records και παραπέμπει τόσο στον σπουδαίο Johnny Cash, όσο και σε προγενέστερους του καλλιτέχνες όπως ο θρυλικός Hank Williams, ο Hank Snow και πολλοί άλλοι.
Σε αυτό το πρώτο album την αυλαία ανοίγει το παραδοσιακό Country & Gospel "This Train" ενώ το album συνοδεύουν ακόμη δύο παλιά παραδοσιακά κομμάτια του Αμερικάνικου νότου, τα "John Henry" και "Roll In My Sweet Baby's Arms". Φυσικά δεν λείπουν οι καινούργιες συνθέσεις όπως τα "Ramblin' Blues" ένα ευχάριστο ρυθμικό Country, το "Moonshine Jack" που παραπέμπει στις πρώιμες ηχογραφήσεις της Sun ενώ το ομώνυμο "Troublebound" κλείνει το album με μια πολύ γλυκιά μελωδία. Τα καινούργια τραγούδια ολοκληρώνουν τα "Cold 44 Blues" ένα βαρύ blues που διηγείται μία πικρή ιστορία και το "Gospel Train (To Heaven)". Τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια του δίσκου "Hey Porter" , "Honky Tonk Man" , Hello Trouble" και "Here Comes That Train" είναι και αυτά διασκευές παλαιότερων Country τραγουδιών.
Ένα δυνατό στοιχείο των κομματιών αυτών είναι ότι ξεφεύγουν από τον καθιερωμένο για τα δεδομένα της Ελλάδος ερωτικό στίχο και δίνουν και μια άλλη όψη για την ζωή, τα προβλήματα και πάνω απ' όλα την μουσική.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ MUSIC CORNER
Τι εστί το Dustbowl; Θα ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία για να γίνει πιο κατανοητό το πλαίσιο: ο όρος Dustbowl αναφέρεται στην ξηρασία και τις θύελλες σκόνης που έπληξαν τις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1930 ("τα χρόνια του Dustbowl" τα οποία συνέπεσαν με τη Μεγάλη Ύφεση), μετατρέποντας μια μεγάλη περιοχή σε ένα τεράστιο ...dustbowl. Η φτώχεια, ο λιμός και οι αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών προς τις ακτές και ειδικά την Καλιφόρνια, που επακολούθησαν, τροφοδότησαν τόσο τα "Σταφύλια της Οργής" του John Steinbeck όσο και τα τραγούδια του Woody Guthrie, του θρύλου της αμερικάνικης folk που συχνά αναφέρεται και ως "ο τροβαδούρος του Dustbowl".
Για να βρούμε όμως τους θεμέλιους λίθους του ήχου των Ελλήνων Dustbowl πρέπει να μετακινηθούμε λίγο στο χωροχρόνο και να πάμε από τη διαδρομή Οκλαχόμα-Καλιφόρνια της δεκαετίας του 1930, στο Μέμφις και στα μέσα της δεκαετίας του 1950 όταν στην εταιρία Sun ηχογραφούν ο Elvis Presley, ο Carl Perkins και ο Johnny Cash. Ο τελευταίος ειδικά φαίνεται να είναι σημείο αναφοράς εδώ, όχι μόνο λόγω της διασκευής στο Hey Porter αλλά και λόγω στοιχείων όπως ο ήχος των περισσότερων κομματιών, ο χαρακτηριστικός boom-chicka-boom ρυθμός σε κάποια από αυτά αλλά και η θεματολογία που περιστρέφεται συχνά γύρω από τα τρένα και το σιδηρόδρομο. Το τρένο ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα του Aνθρώπου με τα Μαύρα αλλά και της αμερικανικής μουσικής παράδοσης γενικότερα, λαμβάνοντας πολλές μεταφορικές προεκτάσεις. Άλλα σημεία αναφοράς φαίνεται να είναι ο καλός φίλος του Cash, ο πρόωρα χαμένος Johnny Horton (του οποίου το "Honky Tonk Man" είναι μια από τις διασκευές του δίσκου) καθώς και ο Merle Travis του οποίου η εκτέλεση στο John Henry είναι πιθανότατα αυτή που ενέπνευσε την αντίστοιχη των Dustbowl. Το "Cold 44 Blues" με τη slide κιθάρα έχει έναν outlaw χαρακτήρα ενώ το "Gospel train to heaven" είναι μια απόπειρα για λευκή gospel με το σιδηροδρομικό μοτίβο να χρησιμοποιείται σαν πνευματική / θρησκευτική μεταφορά (συνηθισμένη χρήση σε αυτό το μουσικό πλαίσιο). Το δε "Moonshine Jack" φέρνει αρκετά στο νου τους Creedence Clearwater Revival, κάτι όχι περίεργο δεδομένου ότι και ο μεγάλος John Fogerty χρησιμοποίησε τον ήχο της Sun ως το πρότυπο για τον ήχο του συγκροτήματός του.
Παρά το πρόσφατα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Johnny Cash, για πολύ κόσμο η ετικέτα country θα αποτελέσει επαρκή λόγο για να μείνουν μακριά από τους Dustbowl. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτός ο όρος στη χώρα μας ομαδοποιεί ανόμοια πράγματα και παραπέμπει σε μέτριες (αλλά εμπορικά επιτυχημένες) μουσικές και συγκεκριμένες ιδεολογίες. Στο εξωτερικό πχ οι Dustbowl θα αναφερόντουσαν σαν roots rockers ή rockabilly revivalists ή εναλλακτική country ή κάτι άλλο...
Σημασία όμως δεν έχει το όνομα που θα της δώσεις αλλά αν η μουσική είναι καλή και των Dustbowl είναι. Αρκεί να ακούσετε τα δικά τους κομμάτια (πχ το Troublebound) δίπλα σε αυτά των ηρώων τους για να καταλάβετε ότι στέκονται σε υψηλό επίπεδο. Και παρόλο που ο δίσκος είναι εξειδικευμένος και σίγουρα απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον για το rock και το rock 'n' roll (αν δε σας ενδιέφερε καθόλου μάλλον δε θα φτάνατε ως αυτό το σημείο του κειμένου!) θα ήταν άδικο να τους αγνοήσει κάποιος εξαιτίας των προκαταλήψεων που σχετίζονται με την ετικέτα της "country" μουσικής. Εγώ, αν μη τι άλλο, θα ήθελα να ακούσω περισσότερα country στοιχεία στην επόμενη δουλειά τους, δηλαδή περισσότερη pedal steel κιθάρα, περισσότερο dobro και ίσως και λίγο μαντολίνο. Και πραγματικά πιστεύω ότι η διαδρομή των Dustbowl θα έχει κι άλλες στάσεις γιατί φαίνονται να αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν και όπως έχω ακούσει να λένε μερικοί ..."You can take the boy out of the country but you can't take the country out of the boy"!
HIGHLIGHTS:
... Το γεγονός ότι τα πρωτότυπα κομμάτια αναμιγνύονται ιδανικά με τις διασκευές. Το dobro στο "Troublebound" και η pedal steel κιθάρα με το νοσταλγικό της ήχο στο "Gospel train to heaven", η παραγωγή γενικότερα που αποδίδει πολύ καλά αυτό που πρέπει να είχε το συγκρότημα κατά νου. Και το ένθετο ...
ΕΝΘΕΤΟ CD:
...το οποίο με τις φωτογραφίες και τα σημειώματα συμπληρώνει τη μουσική στο να ζωντανέψει άλλους τόπους και άλλες εποχές. Περιέχει επίσης τους στίχους.
ΞΕΧΩΡΙΣΑΜΕ:
"Troublebound", "Cold 44 Blues", "Gospel train to heaven", "Honky Tonk Man", "Moonshine Jack", "Hello trouble" ...
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ:
"He wore a two-dollar ring an' a pair of suede shoes
A velvet skin jacket and a pocket full of blues
She danced all night long by the jukebox machine
A whore and a preacher make a perfect matching scene
She drank whiskey and rye, she looked so fine
A pretty ballerina under the strip joint's light
Goin' where her daddy pawned his wedding pride
A cavalier searchin' for his 44 tonite"...
( "Cold 44 blues")

# SOUTHERN ROCK - ROCK AND ROLL
"...sounds like a long black train movin' down the line..."
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ξεδιπλώνονται τόσο πολλές εμμονές μιας μπάντας με τα τραίνα σε ένα δίσκο. Το rockabilly και το desert americana/country στυλ των Dustbowl, όπως αυτό έχει αποτυπωθεί στο ντεμπούτο τους, είναι απλώς μοναδικό. Το άλμπουμ τους κερδίζει το στοίχημα. Είναι πολύ vintage, ισορροπεί πάνω σε σκουριασμένες ράγες, αποπνέει τον αέρα της ερήμου αλλά ταυτόχρονα ακούγεται πολύ σύγχρονο...είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια μιας παρέας που όπως και στην σκηνή έτσι και στο στούντιο φαίνεται να απολαμβάνει αυτό που κάνει...σαν να είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά.
Στο Troublebound & Lonesome οι Dustbowl στοιχειώνουν ιστορίες για μαύρα τραίνα, γκρι σύννεφα σκόνης που πλανώνται πάνω από τις κιθάρες και την συμπαγή rhythm section. Δικές τους συνθέσεις αλλά και κλασσικά παραδοσιακά καθώς και γνωστά country κομμάτια, όπως τα "This Train (Is Bound For Glory)" και "Hey Porter" (Johnny Cash), αντίστοιχα είναι όλα παιγμένα με τον πρωτότυπο τρόπο του γκρουπ που το χαρακτηρίζει και στην σκηνή και έχει αγαπηθεί από το κοινό. Το Troublebound & Lonesome είναι ένας "ζωντανός" δίσκος...στο στούντιο αλλά έχει την κίνηση του τραίνου στις ράγες. Είναι απλά και μόνο ένας "dust bowl" δίσκος και αυτό φαίνεται και από το πολύ ιδιαίτερο, προσεγμένο artwork του το οποίο είναι διανθισμένο με λογοτεχνικές αναφορές και πολλές φωτογραφίες. Το americana στυλ της μπάντας, οι rockabilly καταβολές, η hillbilly και gospel προσέγγιση...καταχωρούν στο underground των ημερών μας μια κατάθεση που δεν μπορεί να περάσει τόσο απλά από μπροστά μας. Οι Dustbowl είναι εδώ...ένα όχημα που τρέχει ξέφρενα πλέον πάνω στις ράγες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δίσκο συμμετέχει ο Μανώλης Αγγελάκης (Illegal Operation).
«Dust Bowl» ήταν οι ανεμοστρόβιλοι και οι θύελλες σκόνης που μάστιζαν τις νοτιοδυτικές πολιτείες της Αμερικής. Ένας όρος γεννημένος στα σκληρά χρόνια της δεκαετίας του ‘30 από τους ανθρώπους που έζησαν στην περιοχή κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Το «μεγάλο μαύρο τρένο», αναπόσπαστη εικόνα των «dirty thirties», συμβολίζει το ταξίδι, τον αποχωρισμό, τη διαρκή μετακίνηση από πόλη σε πόλη, την αναζήτηση καινούργιας πατρίδας (απόσπασμα από το βιβλίο του Paul Bonnifield "The Dust Bowl: Men, Dirt and Depression").
Οι Dustbowl δημιουργήθηκαν τον Μάιο του 2006 με την προοπτική να παίξουν κάτι διαφορετικό από ό,τι υπήρχε μέχρι τότε στην ελληνική σκηνή.
Ο Μισισιπής...the Big Muddy, τα χωράφια και η σκόνη, η ατμόσφαιρα της ερήμου, οι περιπλανώμενοι "Hobos", ο Woody Guthrie, τα «στοιχειωμένα» traditional folk τραγούδια, «ήρωες» σαν τον John Henry, η gospel θεματολογία του Reverend Gary Davies, το hillbilly country στυλ του Johnny Cash και του Hank Williams, τα Blues του Blind Willie McTell και του Robert Johnson, ο ήχος της Sun Records και το Rockabilly...ο Carl Perkins, η σύγχρονη americana, το φάντασμα του Jeffrey Lee Pierce που πλανάται, ο Steve Wynn...και γιατί όχι η punk επανάσταση...οι Clash, ο Johnny Thunders...οι ταινίες του Sam Peckinpah, το "On The Road" του Jack Kerouac, το "Grapes Of Wrath" του John Steinbeck, ο William Faulkner, ο Henry Miller, ο Jack London, ο Mark Twain, o ρυθμός του «μεγάλου μαύρου τρένου» πάνω στις ατσάλινες ράγες, ο διαπεραστικός ήχος του σφυρίγματος του: αυτός είναι ο ήχος των Dustbowl...«The Freight Train Sound».