open.spotify.com/album/7FmlDd4EnRXBMMySWFxJUn

Album Reviews:

# JEREMY GLUCK (THE BARRACUDAS) / BUCKETFULL OF BRAINS:
"Dustbowl's new album" Goin' Down" reveals the band's Dusty Desert Rock sound, mixed in their own flavor and ambiance of Alt. Country. It is an esoteric elegy of sentiments that draws us "down" with them, and signifies that the only catharsis, the one way road for Dustbowl comes from the desert sound, from the earth this time...."

# ALTCOUNTRYFORUM.NL
www.altcountryforum.nl/2010/04/06/dust-bowl-goin-down/
"The term dust bowl was first used by the journalist Robert Geiger, following the huge dust storms that took place in the southwestern Great Plains region of the United States between 1930 and 1941. Nowdays, five Greek musicians from Athens named their band Dustbowl. On their website you can read: "Our Influences is the rhythm of the Long Black Train movin' down the steel rails, the tone of the train's lonesome whistle & the moanin' blues of the Dust Bowl storms." Dustbowl formed in 2006 and constitutes: DD Dynamite (vocals, guitar), Nick Telecaster (guitar), John Hardy (Pedal Steel Guitar), Lydia (bass) and The Shoeshine Boy (Drums). The album "Goin' Down" leaves it's mark for the third time in the band's musical life following their debut album "Ramblin'Blues" (2006) and their CD "Troublebound and Lonesome" (2008).I've got to admit that "Goin 'Down" is a good "tough - tone" soundin' album. The CD contains fourteen rock songs with folk, blues, gospel, country and rock-a-billy influences. The band awards the listener with no warm-up time. DD Dynamitesplaintive vocals manage to direct the listener's attention to
themselves. Songs like "The Burden" and "The Voodoo" seem to shimmer in the heat of the desert - similarities with The Cramps emerge here. But Dustbowl has more than that to offer. A mixture of country, hillbilly and punk can clearly been seen on "Just a Love Song", "Chain Gang Partners" and "Goin' Down". The CD "Goin' Down" ballances between country and psychedelic. The album has something charming, magical but it also features a rich brew of nerve. Come on ladies and gentlemen of the distribution companies, have mercy on this remarkable album. So, concertpromoters, bring those five "against racism and fascism" greeks quick to the Netherlands."


#Μαρία Μαρκουλή APRIL 12, 2010
"Dustbowl "Goin' Down" and higher
Koντράρουν στα ίσια όποιον θέλετε εκεί έξω με καυτές ροκενρόλ κιθάρες, σαν να είναι παιδιά του Johnny Cash και ξαδέλφια του Tex Perkins.
Μην τους χάσετε! Ακούστε το Goin' Down και τα λέμε ..."

#STEREOWORLD 24 Νοέμβριος 2009
Παναγιώτης Γαβρίλης
"Όσοι βλέποντας τους Dustbowl στα live τους μέχρι πριν από λίγους μήνες (περιλαμβανομένου και του υπογράφοντος) εύχονταν να ανοιχτούν σε μεγαλύτερη ποικιλία επιρροών, ακούγοντας το Goin' Down μάλλον τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση. Εννοείται, βέβαια, ότι οι Dustbowl, που μάλλον εξαιτίας κάποιου κοσμικού λάθους γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αφού αν τους ακούσει κανείς σκέφτεται ατελείωτες διαδρομές στα αμερικάνικα highways, δεν έχουν αφήσει κατά μέρος τις κλασικές επιρροές τους όπως η country, το rockabilly και η folk. Απλώς τις έχουν εμπλουτίσει με περισσότερα blues στοιχεία, με λιγότερη εμμονή στις κλασικές φόρμες, ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει ότι πολλά κομμάτια του δίσκου τους πλέον φέρνουν στο μυαλό καλλιτέχνες όπως οι Gun Club και οι Beasts Of Bourbon, που άλλωστε είχαν επηρεαστεί και αυτοί σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό από τα κλασικά ακούσματα που οι Dustbowl αγαπάνε και γνωρίζουν τόσο καλά.
Τους δικαιώνει το τελικό αποτέλεσμα; Με το παραπάνω. Το Goin' Down είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή άσκηση ύφους πάνω στην Αμερικανική μουσική παράδοση. Είναι ένας δίσκος όπου τα διάφορα μουσικά ιδιώματα συνυπάρχουν και εναλλάσσονται αρμονικά, χωρίς κάποιο να δίνει τον τόνο στο σύνολο. Την ίδια στιγμή που τα φωνητικά δίνουν ένα πιο σύγχρονο τόνο στα κομμάτια, η slide και η pedal steel κιθάρες σε γυρνάνε πίσω, βαθιά στο μουσικό παρελθόν. Συγχρόνως, τυπικά country κομμάτια, όπως π.χ. το ομώνυμο, εναλλάσσονται με τραγούδια που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Social Distortion, όπως π.χ. το Junkyard blues. Φοβερά τα Mourner (κοντά στο ύφος Gun Club με συμμετοχή του πρώην Barracuda Jeremy Gluck στα φωνητικά), Morning Blue (ένα πραγματικά βαρύ όσο και εθιστικό κομμάτι με τον Phil Shoenfelt στα φωνητικά και την ακουστική κιθάρα), The Burden (ίσως το ιδανικό opening) και The Voodoo (απίστευτο swamp blues κομμάτι). Πολύ επιτυχής και η συμμετοχή του Alex K., ιδίως στο Chain Gang Partners, ενώ, τέλος, εξαιρετική είναι η προσέγγιση του John Hardy μέσα από το Lil' Mefisto και η διασκευή του Death Don' t Have No Mercy του Reverend Gary Davis.
Οι Dustbowl δεν αναπαράγουν απλώς κάποιο μουσικό ύφος. Μία απλή ακρόαση της μουσικής τους πείθει ότι τα ακούσματα αυτά, που τους έχουν εμπνεύσει, είναι για αυτούς ένα βίωμα. Και αν ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο πολύ καλό, χωρίς υπερβολή, παίξιμο όλων των μουσικών, πάνω και πέρα από όλα, το Goin' Down είναι ένας δίσκος παιγμένος με κέφι και πολλή, πάρα πολλή ψυχή και ως τέτοιος αξίζει να ακουστεί. Τι περισσότερο να ζητήσει άλλωστε κανείς; 8.5 στα 10"

# MIX GRILL
"Οι Dustbowl αποτελούνται από τους DD Dynamite (κιθάρες και φωνή, αντικαταστάτης του Big George στη θέση του frontman), Telecaster Nick (κιθάρα), John Hardy (pedal steel και φωνητικά), Lydia (μπάσο και φωνητικά) και The Shoeshine Boy (τύμπανα και κρουστά). To Goin’ Down είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους – είχαν προηγηθεί το EP Rumblin’ Blues του 2006 και το ντεμπούτο τους, Troublebound & Lonesome του 2007. Εδώ είναι που το γκρουπ αυτό βρίσκει τη φωνή του και δείχνει σαφώς τις δυνατότητές του για περαιτέρω βελτίωση. Συνδυάζουν με άνεση και γούστο τις διάφορες παραφυάδες της ευρύτερης americana με τα μπλουζ, τη φολκ, την κάντρυ και τα γκόσπελ, φτιάχνοντας ένα ακαταμάχητο σύνολο τραγουδιών (13 δικά τους συν μία διασκευή στο Death Don’t Have No Mercy (In This Land) του αιδεσιμότατου Gary Davis) με πολύ καλό ήχο και ενορχηστρώσεις. Οι ιστορίες που διηγούνται έχουν φυσικά ως κέντρο την αχανή αμερικανική έρημο ενώ τους συνδράμουν τρεις σημαντικοί μουσικοί, οι Phil Shoenfelt (Southern Cross, Fatal Shore), Jeremy Gluck (Barracudas) και Alex K (Last Drive, The Earthbound), που «σφραγίζουν» το «πιστοποιητικό γνησιότητάς» τους."

AVOPOLIS

"Μετά το EP Ramblin’ Blues (2006) και το προ διετίας ντεμπούτο τους Troublebound & Lonesome, οι Αθηναίοι Dustbowl –δηλαδή οι DD Dynamite (κιθάρες και φωνή, αντικαταστάτης του Big George στη θέση του frontman), Telecaster Nick (κιθάρα), John Hardy (pedal steel και φωνητικά), Lydia (μπάσο και φωνητικά) και The Shoeshine Boy (τύμπανα και κρουστά)– κυκλοφορούν το «δύσκολο» δεύτερο άλμπουμ, με 13 δικές τους συνθέσεις και μία διασκευή στο “Death Don’t Have No Mercy (In This Land)” του αιδεσιμότατου Gary Davis.
Στο Goin’ Down οι Dustbowl πραγματοποιούν μια αλλαγή κατεύθυνσης σε σχέση με το παρελθόν, η οποία, νομίζω, τους ξεχωρίζει πλέον από τα υπόλοιπα «συγγενικά» εγχώρια γκρουπ –που στην καλύτερη των περιπτώσεων ακούγονται ως tribute bands ενός συγκεκριμένου μουσικού είδους. Γιατί μπορεί πράγματι οι Dustbowl να έχουν μια εμμονή με την αμερικανική μουσική και το αχανές και μυθικό σκηνικό της αμερικανικής ερήμου (βλέπε τρένα, συμμορίες παρανόμων, όπλα, ποτά, κλπ.), καταφέρνουν όμως εδώ να φτιάξουν ένα χαρμάνι που προκύπτει πιο ενδιαφέρον απ’ ό,τι ίσως θα περίμενε κανείς. Rhythm ‘n’ blues, folk, country, rock ‘n’ roll, gospel, ακόμα και punk ψήγματα, όλα τα περιέχει ο ήχος τους –τα έχουν όμως χωνέψει καλά και τα συνδυάζουν με άνεση και κατά βούληση.
Από το μεσόρυθμο “The Burden (A-You Can’t Bear)” που ανοίγει την αυλαία μέχρι το φουριόζικο “Marigold Walls” και από τη σκοτεινή ιστορία του “Lil’ Mefisto” στο ανάλαφρο “Just A Love Song”, το μενού κυριαρχείται από λογιών-λογιών κιθαρισμούς ενώ υπάρχουν και τρεις σημαντικές συμμετοχές, οι οποίες προσφέρουν πολλά στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Phil Shoenfelt (Southern Cross, Fatal Shore) προσφέρει –από την Πράγα όπου κατοικεί– τη φωνή και την κιθάρα του στο “Morning Blue”, θυμίζοντας κάτι από Nick Cave, ο Jeremy Gluck (Barracudas) ερμηνεύει μαζί με τον DD Dynamite το ρυθμικό “The Mourner” και ο «δικός» μας Alex K (Last Drive, Earthbound) συμπληρώνει τα φωνητικά και χρωματίζει με τη φυσαρμόνικά του σε τέσσερα τραγούδια.
Καλά δουλεμένες συνθέσεις, πολύ καλό παίξιμο και αξιόλογη παραγωγή, που κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στον «καθαρό» και τον ακατέργαστο ήχο, είναι τα χαρακτηριστικά του δεύτερου άλμπουμ των Dustbowl. Οι οποίοι νιώθεις ότι, αν τολμήσουν να απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο από τα όρια της ευρύτερης americana, ίσως καταφέρουν ακόμα περισσότερα πράγματα στη συνέχεια. Μέχρι τότε, όμως, το Goin’ Down θα αποτελεί μια καλή εναλλακτική. ***

# Best Of Month / Pop, Rock
Μιχάλης Τσαντίλας"

# TRANZISTOR.GR - "GOIN' DOWN' REVIEW
Κείμενο: Saunterer
«Το σκονισμένο Dusty Desert Rock του Goin’ Down έχει να κάνει με τον ήχο της γης όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς…είναι απλά ένα Rock άλμπουμ του 2010…τι περισσότερο από αυτό?» λέει ο Telecaster Nick σε μια διαδικτυακή κουβέντα μας που θα διαβάσετε σε άλλη στήλη.
Και για να μπούμε κατευθείαν στο θέμα, παραλείποντας πρόλογο (και επίλογο), να διορθώσω το παραπάνω προσθέτοντας την λέξη καλό Rock άλμπουμ του 2010, που κάθε φορά που το ακούς σου αποκαλύπτει και κάτι καινούργιο, κρυμμένα μυστικά, ρόδα της ερήμου. Και είναι αλήθεια, τι περισσότερο μπορείς να ζητήσεις από αυτό? Εντάξει κάποιοι επιμένουν να ψάχνουν την μουσική του μέλλοντος σε οποιαδήποτε νεοφώτιστη και αρκούντος καλοπλασαρισμένη αγγλική (κυρίως) μπάντα.
Οι υπόλοιποι, μπορούν να ακολουθήσουν την προτροπή του Shoeshine Boy και…πηδήξουν στο τραίνο των Dustbowl, μέσα στην νύχτα σαν τους παλιούς Hobo, και να είναι σίγουροι ότι δεν θα κατέβουν στον επόμενο σταθμό. Το ταξίδι είναι μεγάλο και ο προορισμός όπως αρμόζει σε τέτοια τρένα, μακριά στο πουθενά.
Και πώς να κατέβουν όταν οι Dustbowl δείχνουν με το Goin’ Down να δούλεψαν πάρα πολύ στο διάστημα που μεσολάβησε από το Troublebound and Lonesome, και να επέστρεψαν με άγριες διαθέσεις, και 14 γερά χαρτιά, που έφεραν το Goin’ Down να είναι το δεύτερο ελληνικό άλμπουμ στην λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς που μόλις έφυγε.
Άγριες διαθέσεις είπα, και το πράγμα φαίνεται από τις πρώτες νότες του εισαγωγικού The Burden (A-you can’t bear) με την ζόρικη ερμηνεία του DD Dynamite και τις killer κιθάρες των Telecaster Nick και John Hardy.
Αμέσως μετά το Αλέξης Καλοφωλιάς (Last Drive-Earthbound) παίρνει την θέση πίσω από το μικρόφωνο και με την φυσαρμόνικα του παρέα θα πει την δική του σκονισμένη ιστορία στο Chain Gang Partners. Στο Lil’ Mefisto η μπάντα φορτσάρει σε έναν δαιμονισμένο cow-punk ρυθμό, και οι κιθάρες φυσικά και πάλι μεγαλουργούν.
Ακολουθεί το ομώνυμο Goin’ down όπου η ταχύτητα (μαζί και η ορατότητα) πέφτει όχι λόγο της σκόνης αυτή την φορά αλλά μιας…whiskey haze, για να ξαναπατήσουν το γκάζι στο αμέσως επόμενο Lean on me.
Ο επιβλητικός ρυθμός στο μπάσο και τα τύμπανα μας εισάγει στην ελεγεία την Morning Blue όπου ο Phil Shoenfelt δίνει μια ακόμη συνταρακτική ερμηνεία, σε ένα τραγούδι αφιέρωση στον φίλο του Bruno Adams. Αμέσως μετά το πνεύμα ενός άλλου μεγάλου απόντα, του Nikki Sudden κόβει βόλτες πάνω από το Junkyard Blues, και το Voodoo (that burns) μας προειδοποιεί σαν κροταλίας πριν την επίθεση ότι…δαγκώνει!
Το The Mourner με την συμμετοχή-σφραγίδα του Jeremy Gluck (Barracudas θυμάστε?) έχει δοκιμαστεί σκληρά παρόντων των Bandini και Gard3nia εκείνο το χριστουγεννιάτικο μεθυσμένο βράδυ στην μπάρα του Closer, και έχει κριθεί άπαξ δια παντός σαν ένα μεγάλο κομμάτι, ενώ το Marigold Walls αναλαμβάνει να φέρει το τραίνο ξανά στα ίσα του αφήνοντας τους μεθυσμένους πίσω να κοιτάνε την κάπνα του, συνεχίζοντας τις ευγενείς ασχολίες τους.
Στο Just a love song παίρνω βαθιά ανάσα γιατί το Cherry Wine (Lullaby for the wicked) έρχεται μεθυστικό σαν ύπουλο γλυκό ποτό του νότου, να μου πάρει τελειωτικά το μυαλό και να μη ξέρω που πηγαίνω και που πατώ.
Ευτυχώς o δροσερός αέρας του instrumental Land Ends φυσάει από την πλευρά του…La Guerra Final και με συνεφέρνει, είμαι έτοιμος πλέον να δεχτώ το τελειωτικό χτύπημα του Death have no mercy (in this land) του Reverend Gary Davies σε μια θανατερή διασκευή. (Να πω πάλι για τις κιθάρες που αυτή την φορά συνομιλούν άψογα μεταξύ τους και με την φυσαρμόνικα του Αλέξη, κουραστικός θα γίνω…)
Κυρίες και κύριοι το τραίνο σφύριξε 14 φορές, εσείς ακόμη κάθεστε? Ακολουθήστε τους Freight Train Sound Ramblers σ αυτή την βόλτα."

# MIC.GR - "GOIN' DOWN' REVIEW
"Dustbowl Goin DownΟι Dustbowl δημιουργήθηκαν τον Μάιο του 2006 στην Αθήνα. Χαρακτηριστικό τους είναι οι συμβολισμοί των στίχων τους, οι εμμονές τους με το "μεγάλο μαύρο Τραίνο", ο ήχος τους - ένα ιδιότυπο κράμα, μια ανάμειξη πολλαπλών επιρροών με βάση το Αμερικάνικο Rock και την Alt.Country / Americana.
Μετά από αρκετές εμφανίσεις στην Αθήνα, την υπόλοιπη Ελλάδα και τη θερμή υποδοχή του άλμπουμ τους "Troublebound & Lonesome"απο την Οn Stage Records, (είχε προηγηθεί το E.P. "Ramblin' Blues", όπου πειραματίστηκαν με ένα αρχέγονο Country-Train ύφος) οι Dustbowl δημιούργησαν μια "ακατέργαστη" cult αισθητική. Ένα στυλ το οποίο ωρίμασε πολύ γρήγορα με την εξέλιξη της μουσική τους σε ένα μοναδικό Desert Rock και Alt. Country ήχο.
Το νέο τους άλμπουμ "Goin' Down" είναι μια "εσωτερική" ελεγεία συναισθημάτων. Το "Goin' Down" μας παρασύρει "κάτω" μαζί τους, σαν να φαντάζει πως η μόνη "κάθαρση", η μόνη οδός για τους Dustbowl έρχεται από τους ήχους της ερήμου, από τη γή αυτή τη φορά.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στο "Goin' Down" συμμετέχουν οι: Alex K. (The Last Drive / The Earthbound), Phil Shoenfelt (Southern Cross, Fatal Shore, Khmer Rouge), Jeremy Gluck (The Barracudas)"

# Tranzistor.gr - Best Of 2009 [GOIN' DOWN]
# NEWSTIME.GR – “GOIN’ DOWN” – Best albums of 2009
# AVOPOLIS.GR – THE BEST GREEK ALBUMS OF 2009 [GOIN' DOWN]